به گزارش خبرنگار آئین و اندیشه باشگاه خبری فارس «توانا»، مقام معظم رهبری در سخنرانی خود در نماز جمعه تهران در 15 بهمن ضمن اشاره به تلاش دشمنان برای تهاجم گسترده فرهنگی علیه ملت ایران بیان‌کردند، یکی از تأثیرات انقلاب اسلامی ایران خروج از تقلید محض در عرصه فرهنگی است که این شور با چنین ویژگی‌ها و مبانی می‌تواند پایه‌گذار تمدن جدیدی در جهان باشد.
لذا بر آن شدیم به بررسی دیدگاه مقام عظمای ولایت در خصوص فرهنگ و تهاجم فرهنگی در سلسله گزارشاتی بپردازیم.
رهبر انقلاب مفهوم تهاجم فرهنگی را یک مجموعه‌ سیاسی یا اقتصادی برای اجرای مقاصد خاص خود و اسارت یک ملت، به بنیان‌های فرهنگی آن ملت هجوم می‌برد، تعریف کرده‌اند که در این هجوم باورهای تازه‌ای را به زور و به قصد جایگزینی با فرهنگ و باروهای ملی آن ملت وارد کشور می‌کنند.
ایشان تهاجم فرهنگی را همانند کار فرهنگی، یک کار آرام و بی‌ سر و صدا دانسته و تصریح کردند «تهاجم فرهنگی برای بی‌اعتقاد کردن نسل نو انجام می‌گیرد، هم بی‌اعتقاد کردن به دین، هم بی‌اعتقاد کردن به اصول انقلابی و هم بی‌اعتقاد کردن به آن تفکر فعالی که امروز استکبار و قلمرو قدرت‌های استکباری را به خطر و وحشت انداخته است».
آیت‌الله خامنه‌ای با بیان اینکه دشمن در تهاجم فرهنگی آن نقطه‌ای از فرهنگ خود را به این ملت وارد کشور می‌کند که خودش می‌خواهد، اذعان داشتند «مسئله تهاجم فرهنگی که بنده بارها از آن اسم آورده‌ام و حقیقتاً و قلباً و روحاً نسبت به آن حساس هستم، دو شاخه‌ اساسی و مهم دارد که هر دو شاخه برای شما قابل توجه است؛ یکی عبارت از جایگزین کردن فرهنگ بیگانه به جای فرهنگ بومی است.
این ادامه همان کاری است که در دوران پهلوی به صورت آزاد و نرخ شاه عباسی انجام می‌گرفته‌است که با پیروزی انقلاب اسلامی بحمدالله قطع شد و اینها دارند، فشار می‌آورند که همان کار باید انجام بگیرد.
شاخه دوم عبارت است از حمله به جمهوری اسلامی و ارزش‌های جمهوری اسلامی و ارزش‌های ملت ایران که از طرف فرهنگی، با نوشتن و تهیه فیلم و نمایشنامه‌ها و تنظیم کتاب‌ها و فصل‌نامه‌ها و با هدایت بیگانه امروز در کشور ما انجام می‌گیرد».
امام امت باور به تهاجم فرهنگی و لزوم مقابله با آن را برای مردم امری ضروری شمرده و تصریح کردند«ما باید باور داشته باشیم که امروز آماج تهاجمات فرهنگی دشمنانمان هستیم.»
«ما از همه سوی با دشمنی و خصومت دشمنان اصلی و فرهنگی‌مان در جهان مواجه هستیم، چه در زمینه فرهنگ عمومی، ذهنیت و عمل فرهنگی مردم و چه در زمینه کار آموزشی و تربیت نیروی انسانی، تا نگذارند که ما به مقاصدمان برسیم».
ایشان تهاجم فرهنگی دشمن را یک حمله همه جانبه و سازماندهی شده تلقی کردند و بیان داشتند «در آغاز طبیعی بود که انقلاب نتواند روشنفکر و هنرمند جماعت را که با دین و ایمان و روحانیت سر و کاری نداشتند، جذب کند.
مقام عظمای ولایت با اشاره به دوری هنرمندان متعهد و مومن از وارد شدن به مقولات فرهنگی در سال‌های ابتدایی انقلاب و زیان‌های ناشی از آن فرمودند «البته گروهی از آنان وجدان‌های بیداری داشتند که انقلاب آنها را جذب کرد؛ عده‌ای هم کنار ماندند؛ انقلاب نتوانست آنها را جذب کند. در سال‌های اول انقلاب این گروه جرات نفس کشیدن نداشتند.
طبیعت این جماعت که پیش از انقلاب هم من خیلی از نزدیک آنها را می‌شناختم، این است که اهل خطر نیستند، اهل وارد شدن در صحنه‌های دشوار و خطرناک نیستند.
آن طوفان اوایل انقلاب آنها را وادار کرده بود که درون خانه‌هاشان در لاک خود فرو روند و حداکثر پشت درهای بسته با یکدیگر درد دلی بکنند. تدریجاً نشریه‌ای راه انداختند، قلمی زدند، حرفی زدند، یک کسی در یک جایی به نفع‌شان چیزی گفت، شعری سرودند، کسی اعتراضی نکرد.
دیدند، مثل اینکه در این فضا می‌شود با سازماندهی کاری کرد و آن کاری که می‌خواهند بکنند، این است که پشت جبهه انقلاب را کلاً میان بازوان خود بگیرند.»
ایشان پشت جبهه انقلاب را مردم دانستند و خط مقدم آن را مسئولین برشماردند که بعد از آنها وابستگان به مسئولین و سپس خیل عظیم مردم قرار می‌گیرند که در همین راستا دشمن فکر می‌کرد، اگر این خیل انبوهی را که پشت سر مسئولان هستند، را در اختیار بگیرد، همه چیز برای او حل خواهد شد. که در صورت چنین امری ضربه محکمی به انقلاب خواهد زد.
«اگر بتوانند فکر و ذکر و دل و هوا و هوس و احیاناً تشخیص عقلانی کسانی را که پشت جبهه هستند، به یک سمتی جذب کنند، آنها را میان بازوان خویش گرفته‌اند. این درست است، اما آیا می‌توانند؟ نه، به نظر ما برآوردشان ساده‌لوحانه است.
اما آنها خیال کرده‌اند که می‌توانند و لذا شروع کرده‌اند، هدف این است. در سینما، مطبوعات حتی در رادیو و تلویزیون که مال دولت است، در سالن‌های فرهنگی، در جشنواره‌ها، در جای جای مناطق فرهنگی، بخشی و مهره‌ای از آن مجموعه حاضر است. دارند کار می‌کنند.»
رهبر انقلاب با بیان اینکه دشمنان ابتدا در بعد فرهنگی محض و سپس با وارد شدن در مسایل سیاسی از قبیل انتقاد به دولت، نظام و زیر سوال بردن گذشته نظام در صدد رخنه در پشتوانه نظام است، تصریح کردند « این کار انجام شده و بسیار خطرناک است. البته خطرناک که می‌گویم نه اینکه بی‌علاج یا صعب‌العلاج است. نه، بسیار سهل العلاج است به شرط اینکه بیمار و همچنین طبیب احساس کنند که بیماری هست.
اگر احساس کردند که بیماری هست آن وقت دیگر صعب‌العلاج نیست؛ بلکه بسیار سهل‌العلاج است. خطر آنجاست که من و شما نفهمیم چنین چیزی وجود دارد. ما فرهنگی هستیم، اهل تشخیص فرهنگی هستیم، کسی که در فضای فرهنگی استشمام می کند، لازم نیست لمس کند یا ببیند تا چیزی را بفهمد.
این را، هم روزنامه‌نگاران بدانند، هم رادیو و تلویزیون ما بداند، هم دستگاه‌های تبلیغات ما مثل وزارت ارشاد، سازمان تبلیغات اسلامی، آموزش و پرورش و دیگران بدانند! امروز مسئله این است.
البته طبیعت آنها، طبیعت مؤمنی نیست. اشاره بکنی، عقب‌نشینی می‌کنند، حرفشان زیباست، اما متکی به ایمان و اعتقاد نیست. طبیعت جماعت اهل قلم و روشنفکر مادی مسلک همین است. حرف که می‌زند زمین و آسمان را به هم می‌دوزد، گویی سوخته جانی است که از اعماق جانش حرف می‌زند، نزدیکش که رفتی، می‌بینی نه خیر، هیچ چیز نیست. از زبان یک ذره فراتر نیست.
بسیاری از اینها راجع به استعمار، صهیونیسم، ظلم و چیز‌هایی از اینگونه قلم زده بودند، اما حاضر نشدند، یک قدم در میدانی که مردم حضور داشتند، وارد شوند. حتی به مردم پشت کردند. اینها اسیر هواهای نفسانی و توهمات خویش هستند».
لذا ایشان با تاکید بر اینکه باید تهاجم فرهنگی را یک مقوله حقیقی و جدی به حساب آورد، چرا که آنها مبارزه فرهنگی با تفکر اسلامی و جمهوری اسلامی دارای شاخه‌ها و شعبه‌های متعددی است؛ را آغاز کرده‌اند که نمود آن را در نفوذ به تفکر سیاسی اسلام در مطبوعات، در کتاب‌های مختلف و در ترجمه‌ها، حتی در تاریخ‌‌نویسی می‌توان مشاهده کرد.
علت این است که این انقلاب بر مبنای تفکر سیاسی اسلامی بنا شده است، چرا که اگر اسلام یک تفکر سیاسی نداشت، یک انقلاب بر مبنای اسلام انجام نمی‌گرفت و یک نظام بر اساس آن به وجود نمی‌آمد.